[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

In opdracht van het Fries Museum ben ik in de zomer van 2016 begonnen met het maken van een groot wandkleed. De ontwerpvraag die ik kreeg van het museum: Hoe verhoud je je als ontwerper tot de plek waar je woont en werkt. Ofwel: ‘Het werk laat de visie van Jelle Post op Fryslân zien. Het typisch Friese, de invloed van het landschap, de verhouding natuur-cultuur vormen de uitgangspunten voor de opdracht.’

Op deze pagina volg je zowel het maak- en denkproces van het wandkleed.

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

 De productie van het wandkleed vindt plaats in het Textiellab in Tilburg.

‘Het TextielLab van het TextielMuseum is een uniek kenniscentrum dat het midden houdt tussen een gespecialiseerde werkplaats voor het vervaardigen van unieke stoffen en een open atelier waarin innovatie centraal staat. Nationale en internationale ontwerpers, architecten, kunstenaars en veelbelovende studenten worden begeleid door productontwikkelaars en technische deskundigen. Zo ontdekken zij de eindeloze mogelijkheden op het gebied van garens, computergestuurde technieken en ambachten.  De uitgebreide bibliotheek, de museumcollectie en de tijdelijke tentoonstellingen vormen voor klanten van het TextielLab een belangrijke onderzoeks- en inspiratiebron. (textiellab.nl)’

Meer over weven: www.textiellab.nl/

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

The view changed constantly. One moment immense accumulations of clouds resembling mountains, with precipices and slopes, valleys and caves, hovered mysteriously in the middle of the blue sky, the next moment a wet weather front might drift in from the far distance, visible as a huge grayish black duvet on the horizon, and if this occurred in the summer a few hours later the most spectacular flashes of lightning could rip through the darkness at intervals of only a few seconds, with thunder rolling in across the rooftops. But I liked the most ordinary of the sky’s manifestations, even the very smooth, gray, rain-filled ones, against whose heavy background the colors in the backyards beneath me stood out clearly, almost shone. The verdigris roofs! The orangey red of the bricks! And the yellow metal of the cranes, how bright it was against all the grayish white! Or one of the normal summer days when the sky was clear and blue and the sun was burning down, and the few clouds drifting by were light, almost contourless, then the glittering, gleaming expanse of buildings stretched into the distance. And when evening fell there was an initial flare of red on the horizon, as though the land below was aflame, then a light, gentle darkness, under whose kind hand the town settled down for the night, as though happily fatigued after a whole day in the sun.

— Karl One Knausgard, My Struggle Book 2, p. 67

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

Uit: Wolken zijn drama’s aan de hemel (NRC, 03-02-2007)

link naar NRC artikel 

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

‘Geweven regen’

Wij hebben het over de zevende hemel, de Engelstaligen over Cloud #9. Ontwerper Jelle Post uit Stiens probeert het gelukzalige gevoel dat erbij hoort te vangen in een wandkleed.

Uit de Leeuwarder Courant, maandag 13 maart 2017, door Gitte Brugman

Hoe verhoud je je als ontwerper tot de plek waar je woont en werkt?’ Dat was de vraag die Kie Ellens – toen nog scout hedendaagse kunst van het Fries Museum – een paar jaar geleden stelde aan ontwerper Jelle F. Post uit Stiens. Oftewel: ‘Heeft Friesland invloed op je werk?’ Aangevuld met de vraag: ‘Wat doe je als je geen opdracht hebt?’

Post groeide op in Hallum, met zicht op de waddendijk en het Noarderleech. Hij studeerde, werkte en woonde lange tijd in Groningen. “Daar verlangde ik naar Friesland. Vooral het Noarderleech is voor mij belangrijk.’’ Hij kreeg kinderen en wilde dat die op dezelfde manier het landschap zouden beleven als hij dat als kind had gedaan. In bomen klimmen, spelen in een grote tuin, en op het dak van de schuur zitten om de ruimte in zich op te nemen.

De behoefte om zijn geboortegrond vast te leggen openbaarde zich heel sterk toen duidelijk werd dat zijn ouderlijk huis zou verdwijnen. De industrie aan de rand van Hallum groeit, de gemeente heeft woningen aan de Doniaweg opgekocht en zal deze op korte termijn slopen om uitbreiding mogelijk te maken. “Ik wil steeds vaker de tuin tekenen. Om het vast te leggen, niet te vergeten.’’

De tuin weerspiegelde misschien wel de karakters van zijn beide ouders, mijmert Post. “Mijn mem hield van mooie bloemen, mijn heit was meer de ontwerper, de man van de grote lijnen. In overleg zette hij de tuin naar zijn hand. Verbouwde aardappelen, groente en aardbeien.’’ De familie hield kippen en geiten. “Ik maakte elk jaar zeker tien foto’s van de tuin.’’ Hij overwoog in het verleden wel eens om er te gaan wonen, maar belandde in Stiens.

Het Noarderleech is niet ver weg. “Het is niks. Het heeft ruimte, is leeg.’’ En in die leegte zijn altijd wolken. “Je probeert ze vast te pakken, al zijn ze vluchtig. Dat wat niet vast te pakken valt, toch te vangen. Dat is het ultieme ontwerp.’’

[blog] The making of Cloud #9 (werktitel)

(vervolg artikel ‘Geweven regen’)

Van Ellens had hij niet alleen de vrije hand gekregen, maar ook de suggestie om een ontwerp te maken in textiel. Een heel ander medium dan waar hij als grafisch ontwerper doorgaans op werkt. Uitgangspunt was wel een tekening, waarin Post – zoals hij vaak doet – de lucht verbeeldt in ecoline-‘vlekken’. “Die vlekken gaan hun eigen gang.’’

Voor het Textiellab in Tilburg maakte hij een werktekening. Elke wolk kreeg een nummer, en zou in eigen garens worden geweven. “Toen ik er goed naar keek, bleek dat nummer 9 ontbrak. Cloud #9. In de wolken! Dat is daarom de werktitel geworden.’’

Met het Textiellab bedacht Post wat werkt. “Er zijn zoveel mogelijkheden in garens en bindingen…’’ Van katoen tot rubber, en van acryl tot mohair. Door wisselende bindingen bolt de stof soms op, zodat het geheel van een tweedimensionale tekening nog meer een driedimensionaal kunstwerk wordt. Bovendien worden de wolken straks deels over elkaar gehangen, voor meer dieptewerking. “Het krijgt daardoor een heel andere waarde. Die vertaling is belangrijk. Het ontstijgt de tekening, het staat nu symbool voor meer. Wordt een universele lucht. Landschap.’’

Daarom was schaal ook heel belangrijk. “Het geheel wordt 8,5 bij 4 meter, groter dan de oorspronkelijke opzet.’’ Dankzij de deskundige inbreng van de medewerkers van het Textiellab lukt het om een wandkleed te maken waarin geen centimeter gelijk is, al is de hoofdkleur blauw. Regen is nu geweven, scanfoutjes vertalen zich bijvoorbeeld in ‘vogels’.

Pas toen elk onderdeel was geweven en Post vanaf een ladder op zijn werk neer kon kijken, kreeg hij een goed beeld van het geheel. Hij raakte er een beetje van onder de indruk. “Ik denk niet dat ik snel weer zoiets groots zal maken, dat past bij wie ik ben en wat belangrijk voor me is.’’

Cloud #9 krijgt dit jaar een plek in het Fries Museum. Het is nog niet bekend waar en wanneer. De voortgang van het werk is te volgen op het blog van Jelle F. Post: www.jellefpost.nl